NAMEYEK JI XWEDÊ RE

“Deh sal berê dema min dest pê kir bi Kurdî binivîsim, pêşî nivîsîna vê kitêbê hebû di hişê min de. Lê hişê min têra xwe tevlihev bû, zimanekî min î xurt û tekûz tune bû ku hemû tiştên ku min didîtin li nava wî hişî rast bike. Ji bilî rojnivîskên ku min her roj dinivîsîn, duyemîn tişta ku min bi Kurdî dinivîsî nameyin bûn ku min di wan de Kurdiya xwe û aşopa xwe ya bi vî zimanî diceriband û meşq dikir. Li aliyekî min gelek tiştên ku li hemanan bûn ji bîra min biçin, gelek tiştên ku diviya fêr bibim û li wan bibanim, hiş û aqlê xwe bi wan bitahmînim, arava wan di dilê xwe bidim, li aliyekî jî gelek tiştên ku ez derxim, dahênim, pêk bînim, biafirînim. Diviya ez û ziman bi hawara hev de bihatana. Çunkî ji min werê bû ku ihtiyaca min bi wî, a wî jî bi min hebû. Nameyên ku min bi wan re dem dikişand, dawiyê veguherîn şêwaza yekane a kitêba ku min dixwest binivîsim. Vêga, heşt sal şûn de, gava vegeriyam min cardin devê vê kitêba yekem vekir, min tiştek pir eşkere dît: Şiyanê têra viyanê nekiribû! Heçku min qet neşiyabû tiştên ku hizirîbûm bikim, tiştên ku min kiribûn jî dûr ketibûn ji tiştên ku min xwestibû bikim. Kêşe ne nihênî bû, ya rast: Dema ez kor bûm û ziman kulek, çiqas mumkin bû ku min bizaniya ku dixwazim çi çawa bikim û zimanê min rêber û piştevanekî bikêrhatî bû ji bo vê yekê?”

Ciwanmerd Kulek heşt sal şûn de devê kitêba xwe ya yekem cardin vekir û çi bigire hevok bi hevok ji nû ve nivîsî. Nivîskar di evê xebata ku gelek amajeyan vedihewîne ji serpêhatiya me ya ziman û afirandinê de qatekî din davêje ser pirhêliya kitêbê û nameyeke din jî lê zêde dike: Nameyek Ji Xwendevan Re.