BIRAKUJÎ

Abdulla Peşêw, di sala 1994an de vegeriya Kurdistanê. Ji dêla welatekî azad, li pêla şerê “birakuji”yê rast hat. Ew roj, “ne roja şiîrê” bû êdî. Bi navê “Birakujî” dîwanek nivîsand. Li Hewlêrê di meydaneke mezin de xwend û welatê xwe dîsa terk kir.
“Ezîzê min,
“A ku li ber destê te ye berî helbestê helwest e. Ev şiîr ji mîkrofonê re hatine nivîsîn, ne ji xwendina bêdeng re. Qîrîn e ne piste pist, rakirin e ne rûniştin, bez e ne meş. Qûre qûr e ne hîske hîsk. Ka ew cih ku birakujiyê ew ne herimandiye? “Min dît… Bi çavê serê xwe min birakujî dît. Min dît ku çawa derdiketin ser banan, mal û zarokên vî xelkê birçî çawa ji xwe re dikirin çeper. Dengê zirmîna topan, doçka, RPG, roketan li nav kolanên Hewlêrê di guhê min de ne. Her feqîrek ku tê kuştin, her ku termê xortekî hêla dibe erdê, her mala ku xera dibe û deriyê wê tê şikandin, her mala ku talan dibe, her lawekî kurd ku bi bîr bawerî ji mala xwe dertê û cihê xwe vala dihêle, her ku namûs dihetike, her xaniyên ku bi gulla bûne bêjing û li ber roketan mane;

Kurdistana min a enfalbûyî enfal dibe
Dîrok! Binvîse ku bêdeng nemam
Şiîr! Bibûre, min tu gelek westand
Pexşan! Gelek spas tu hatî hawara min.”